Ιστορίες ασθενών

Στις σελίδες αυτές θα διαβάσετε μαρτυρίες ασθενών, καθώς και των φροντιστών τους, για το πως αντιμετωπίζουν τη νόσο τους. Η επικοινωνία, η ανταλλαγή γνώσεων και εμπειριών μεταξύ των ασθενών αλλά και των εκπροσώπων της ιατρικής κοινότητας, είναι το κλειδί για την βαθύτερη κατανόηση του προβλήματος και οδηγεί σε αποτελεσματικότερη αντιμετώπισή του.

Η Alice Peterson (Άλις Πήτερσον) ήταν μία πολλά υποσχόμενη τενίστρια από την νεαρή της ηλικία. Η Άλις λάτρευε το τένις. Ήταν το πάθος της. Έπαιζε στην εθνική ομάδα παίδων τένις του Ηνωμένου Βασιλείου και, χάρη σ’ αυτό, είχε κερδίσει μία υποτροφία για να σπουδάσει σε Πανεπιστήμιο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η Άλις άρχισε να νιώθει πόνο στο δεξί της χέρι και θεώρησε ότι επρόκειτο για τραυματισμό λόγω της ενασχόλησής της με τον αθλητισμό. Ο πόνος φαινόταν να έρχεται και να φεύγει, ώσπου, όταν ξεκίνησε να παίζει στους τελικούς ενός τουρνουά, δεν μπορούσε καν να κρατήσει σωστά την ρακέτα. Τελικά, σε ηλικία 18 ετών, διαγνώσθηκε με ρευματοειδή αρθρίτιδα (ΡΑ) και ποτέ πλέον δεν ξανάπαιξε τένις.

Διαβάστε την ιστορία της Άλις

Στον Ζερόμ (Jerome) δεν άρεσαν ποτέ οι σχολικές τάξεις. Όταν ήταν νέος,  κοίταζε συχνά έξω από το παράθυρο της τάξης, ευχόμενος να μπορέσει να αποδράσει για τρέξιμο ή κολύμπι. Όμως, όσο κι αν ο Ζερόμ αντιπαθούσε τον περιορισμό της τάξης του, δεν περίμενε ποτέ το αίσθημα της απελπισίας που αισθάνθηκε κατά τη διάρκεια επιληπτικών κρίσεών του.
Ο Ζερόμ βίωσε τις πρώτες δυο επιληπτικές κρίσεις του στην τάξη και την τρίτη και πιο σοβαρή του κρίση κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης κολύμβησης. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και νοσηλεύτηκε για έξι εβδομάδες πριν διαγνωστεί με επιληψία. Ο γιατρός του τον προειδοποίησε για της συνέπειες της υπερβολικής άσκησης, αλλά ο Ζερόμ ήταν αποφασισμένος να εμποδίσει την επιληψία να καθορίσει τη ζωή του.
Με την υποστήριξη της οικογένειάς του, ο Ζερόμ ξεκίνησε φαρμακευτική αγωγή και οι επιληπτικές κρίσεις του έγιναν λιγότερο συχνές. Έκτοτε, έχει τερματίσει σε πολλούς αγώνες τριάθλου, και δεν έχει εκδηλώσει επιληπτική κρίση από το 2003. Ο Ζερόμ σήμερα έχει δίπλωμα οδήγησης και  εργάζεται σαν φυσιοθεραπευτής.  Συνεχίζει να έχει έντονη αθλητική δραστηριότητα.
Ως μέλος του προγράμματος UCB Epilepsy Advocate,  ο Ζερόμ μοιράζεται τις προσωπικές του εμπειρίες , χτίζοντας περαιτέρω την ευαισθητοποίηση και την κατανόηση για την καλή διαβίωση ατόμων με επιληψία.

Ο Κρίστερ (Christer) θυμάται τη στιγμή που  γνώρισε τον κ. Πάρκινσον, καθώς έβαζε το ρολόι του, οπότε η ακριβής στιγμή είναι στο μυαλό του. Το 1988, σε ηλικία 45 ετών, σπούδαζε νευρολογία. Η ενασχόληση με τη διάγνωση του ήταν δύσκολη, καθώς υπέμενε επεισόδια παγώματος όταν χρειαζόταν να μετακινηθεί και να συνεχίσει το έργο του.
Σε ηλικία 54 ετών, Ο Κρίστερ αποχώρησε από την θέση του στην κλινική τραυμάτων εγκεφάλου που εργαζόταν,  εξαιτίας την εξέλιξης των συμπτωμάτων της νόσου Πάρκινσον. Τότε, ερεύνησε μια νέα εναλλακτική, τη βαθιά εγκεφαλική διέγερση, και είδε μεγάλη βελτίωση στα συμπτώματά του. Συνεχίζει τη συνεργασία με το γιατρό του ώστε να είναι σίγουρος  ότι η φαρμακευτική αγωγή του να του δίνει την ελευθερία που θέλει για να παίξει γκολφ και να περάσει χρόνο με τα εγγόνια του.
Σήμερα, ο Κρίστερ εξασκεί και πάλι την  ιατρική και εργάζεται αποκλειστικά με ασθενείς που ζουν με τη νόσο του Πάρκινσον, καθώς έχει πλήρη αντίληψη των δυσκολιών διαβίωσης. Ο Κρίστερ είναι θετικός για το μέλλον και συνεχίζει να μοιράζεται τις εμπειρίες του σχετικά με τον καθορισμό στόχων, παραμένοντας θετικός με τους άλλους.